تنها ماندم ، تنها ماندم

تنها با دل بر جا ماندم

چون آهی بر لبها ماندم

راز خود به کس نگفتم

مهرت را به دل نهفتم

با یادت شبی که خفتم

چون غنچه سحر شکفتم

دل من ز غمت فغان برآرد

دل تـــو ز دلم خبر ندارد

دل تو ز دلم خبر ندارد

پس از این مخورم فریب چشمت

شرر نگهت اگر گذارد

شرر نگهت اگر گذارد 

وصلت را ز خدا خواهم

از تو لطف و صفا خواهم

کز مهرت بنوازی جانم

عمر من به غمت شد طی 

تو بی من ، من و غم تا کی

دردی هست ، نبود درمانم

تنها ماندم ، تنها ماندم 

تنها با دل بر جا ماندم

عبدالله الفت

همیشه از نگاه تو ساده عبور می کنم

دل ز هم گسسته را با تو صبور می کنم

                ( از اینکه عاشق تـــو ام ، حس غرور میکنم )

دوباره با سلام تو پر از بهانه می شوم

با نفس ساده تو غرق ترانه می شوم

با تو ستاره می شوم ، با تو ستاره می شوم

از سایه های ملتهب همیشه می گریختم

اگر تو همنفس شوی ، صبح اشاره می شوم

با تو ستاره می شوم ، با تو ستاره می شوم

تو از نهایت امید به درد من گریختی

به حرمت حضور تو بغض دوباره می شوم

با تو ستاره می شوم ، با تو ستاره می شوم

شانه به شانه دیدمت ، مست ترانه دیدمت

اگر که همسایه شوی ، سبز بهاره می شوم

 با تو ستاره می شوم ، با تو ستاره می شوم

ترانه مکرم

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

منشین در پس این بهت گران
                        مدران جامه جان را مدران

مکن ای خسته در این بغض درنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

پیش این سنگدلان ،  قدر دل و سنگ یکی است
                        قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یار ترین
                        چه دل آزار ترین شد چه دل آزار ترین ؟

نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند
                        نه همین در غمت اینگونه نشاند

با تو چون دشمن دارد سر جنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای
                                سرد مکن

با غمش باز بمان
سرخ رو باش از این عشق
                         و سر افراز بمان

راه عشق است
که همواره شود از خون رنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

ای که بوی باران شکفته در هوایت

یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت

شد خزان به پایت بهار باور من

سایه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی

ای که نور چشمم در این شب سیاهی

چشم من به راهت همیشه تا بیایی

باغ من بهارم بهشت من کجایی؟

جان من کجایی ؟ کجایی ؟ که بی تو دل شکسته ام

سر به زانوی غم نهاده ام ، به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا

مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا بی قرارم بیا

وای از این غم جدایی
            وای از این غم جدایی
                        وای از این غم جدایی
                                    وای از این غم جدایی

قیصر امین پور

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

من غرق گناهم ، تو عذر گناهی

            روز و شبم را ، تو چو مهری و چو ماهی

                        چه شود گر ، مرا رهانی ز سیاهی

                                    چون باده بجوشم ، در جوش و خروشم

                                                من سر زلفت ، به دو عالم ، نفروشم

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

همه شب در ماه و پروین ، نگرم

            مگر آید رخسارت در نظرم

                        چه بگویم ، چه بگویم ، به که گویم این راز

                                    غمم این بس ، که مرا کس ، نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

کریم فکور

روزی تو خواهی آمد از کوچه های باران

                                    تا از دلم بشویی غمهای روزگاران

                                                                        غمهای روزگاران

تو روح سبز گلزار، گل شاداب بی خار

                                                مرا از پا فکنده شکستنهای بسیار

تو یاس نو دمیده، من گلبرگ تکیده

                                         روزی آیی کنارم که عشق از دل رمیده

                                                                 که عشق از دل رمیده

تو را نادیدن ما غم نباشد ، کـه در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی ، ولیکن چون تو در عالم نباشد

روزی تو خواهی آمد از کوی مهربانی

                                    اما زمن نبینی دیگر به جا نشانی

                                                اما زمن نبینی دیگر به جا نشانی

روزی تو خواهی آمد از کوچه های باران

                                    تا از دلم بشویی غمهای روزگاران

                                                                        غمهای روزگاران

؟؟؟

   دانلود آهنگ با صدای محمد اصفهانی

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

زین گونه‌ام كه در غم غربت شكیب نیست
گر سر كنم شكایت هجران غریب نیست

جانم بگیر و صحبت جانانه‌ام ببخش
كز جان شكیب هست و ز جانان شكیب نیست

گم گشته‌ی دیار محبت كجا رود؟
نام حبیب هست و نشان حبیب نیست

عاشق منم كه یار به حالم نظر نكرد
ای خواجه درد هست و لیكن طبیب نیست

در كار عشق او كه جهانیش مدعی است
این شكر چون كنیم كه ما را رقیب نیست

جانا نصاب حسن تو حد كمال یافت
و این بخت بین كه از تو هنوزم نصیب نیست

گلبانگ سایه گوش كن ای سرو خوش خرام
كاین سوز دل به نـاله‌ی هر عندلیب نیست

هوشنگ ابتهاج

   دانلود باصدای محمد اصفهانی